Część 1 - Sara

Sara od małych lat uważana była za skromną, dziwnie cichą dziewczynkę. Niemal co noc dręczyły ją koszmary - raz uciekała przez las, raz jechała wozem, spętana i wystraszona. Każdy sen kończył się tym samym - obrazem sierocińca, do którego trafiła. Nikt nie był w stanie odpowiedzieć na jej pytania. Widać nie miała poznać swojej przeszłości. Często zdenerwowana siadała na starych schodach i starała się przywołać wizje.
Nie zawsze nękały ją koszmary - niektóre sny były naprawdę piękne i Sara wiele zrobiłaby, żeby w nich zostać.
Ostatnią wizję miała, gdy zmęczona przyjechała do nowego domu. Jej nowa matka okazała się bardzo miła, a brat, choć nieco denerwujący,  znalazł w niej przyjaciółkę.

Tym razem znalazłam się w dziwnym miejscu. - pisała w swoim pamiętniku - ze wszystkich stron wystawały błękitne słupy, tworząc swego rodzaju schody. Pośrodku niebieskiej kopuły lewitował mały, trójwymiarowy kwadracik. Myślę, że to serce całego tego świata. Gdy odnalazłam przejście, wyleciałam z tego świata, który na zewnątrz przypominał ogromną kulę:

Coś mi mówiło, że wychodzące z niej tunele pozwalają wydostać się z systemu albo przejść do innych krain, w których byłam: do Lasu, Pustyni, Gór i Lodowca. I po raz pierwszy usłyszałam jakiś dźwięk, a raczej dziwnie znajome słowo. Gdy się obudziłam, od razu zapisałam je na kartce:

KARTAGINA

Następnego dnia Sara miała rozpocząć pierwszy dzień nauki w nowej szkole- w Kadic. Po raz ostatni poprawiła fryzurę, po namyśle spięła w kitkę rude, półdługie włosy. Brat mówił jej, że są różowe, ale Sara tylko uśmiechała się i kręciła głową.

Na dziedzińcu natknęła się na chłopca w jej wieku. Miał śmiesznie zaczesane blond włosy. Spojrzał na nią i stanął jak wryty.

-Ae... - zaczął. Potem odwrócił się i pobiegł w stronę przyjaciół - Japonki, bruneta i okularnika. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem - ona i ta banda, a potem każde poszło w swoją stronę.