#39 Nietoperze

Abigel obudziła się z krzykiem.
Śniła o ogromnych nietoperzach porywających jej siostrę. Potwory unosiły się coraz wyżej, a ona nie mogła pomóc -  jej skrzydła były złamane, oblepione zakrzepłą krwią i szlamem. Drobna sylwetka Giny zniknęła, pożarta przez czarne, postrzępione obłoki.

Ktoś położył jej dłoń na ramieniu.
- Ej, w porządku?
Błyszczące, fioletowe oczy Odd'a wpatrywały się w nią  z troską i niepokojem. Widząc go,  Abigel mimowolnie poszukała wzrokiem Sary. Oboje rozmawiali ze sobą zapewne przez kilka godzin, ich głosy przelewały się do jej snu.  Iluzjonistka powoli podniosła się z ziemi i podeszła do nich, spoglądając na Węgierkę pytająco.
- Miałam... koszmar - Abigel przełknęła ślinę. - Ginę... porwały nietoperze - zwróciła się do Iluzjonistki. - Wiesz, o co może chodzić?
Sara szybko odwróciła wzrok, ale na jej twarzy malowało się poczucie winy.
- Nie mam zielonego pojęcia.
Abigel zmarszczyła brwi, ale postanowiła nie drążyć tematu. Przez chwilę panowało nieznośne milczenie, przerywane miarowymi oddechami i pochrapywaniem reszty załogi.
Odd wstał i przeciągnął się, ziewając szeroko. Skinął Węgierce i odciągnął Iluzjonistkę na bok.
- Idźcie lepiej spać. Jutro znów będziemy ratować świat! - wyszczerzył zęby w uśmiechu i odszedł, ciągnąc Sarę za sobą.
Abigel została sama.

Niebo rozświetliło się tysiącem maleńkich błyskawic, tworzących ogromną sieć nad głowami Wojowników. Yumi i Ulrich, trzymający ostatnią wartę, spojrzeli na siebie z niedowierzaniem.
- Mnie nie pytaj - uprzedziła Japonka, krzyżując ramiona na piersi. - Mama wytłumaczyła mi, jak korzystać z bransoletki, ale o czymś takim... - pokręciła głową. -  Ale Jeremy powinien wiedzieć, co to oznacza.
Ulrich wstał jako pierwszy i wyciągnął rękę do dziewczyny, kiwając zachęcająco głową w stronę śpiącego okularnika. Podeszli do blondyna, chrapiącego na trawniku,a Yumi potrząsnęła nim za ramię. Jeremy poderwał się z ziemi, wystraszony, a szatyn parsknął śmiechem.
- Nie wymiękaj, to dopiero początek, Einsteinie - mruknął cicho. - Patrz, tam, na niebie. Widzisz?
Jeremy rozejrzał się wokół i otrząsnął.
- Gdzie? Gdzie ja... a, tak. No, dobra. Pokażcie, o co chodzi - spojrzał na pajęczynę błyskawic. - Spięcie. W systemie. Mamy problem - ocenił i wstał, wystukując coś na panelu wbudowanego w ramię.
- Tak, jak myślałem - oznajmił po chwili. - Albo Zarząd odkrył naszą obecność, albo...
Umilkł, wpatrując się w trzy wielkie, czarne kształty, lądujące nieopodal.
Gdzieś obok przebudziła się Sara, oślepiona błyskami na niebie. Iluzjonistka przetarła powieki, nie dowierzając własnym oczom. Zerknęła na oniemiałych przyjaciół i resztę załogi, budzącą się ze snu. Abigel poderwała się i wbiła przerażone spojrzenie w Sarę.
No, tak. Nietoperze.

~~~~~~~~~~~~~~
Chyba jeden z moich najnudniejszych rozdziałów. Przepraszam za wszystkie błędy stylistyczne, sprawdzałam wszystko, ale mój umysł działa dzisiaj na wolniejszych obrotach. Wszystko przez te pączki! :D
Pozdrawiam i zapraszam do komentowania!